Zastępstwo, Moskwa i never ending transfer

5 miesięcy od ostatnich wojaży minęło w tempie ekspresowym. Nadszedł więc czas na kolejny wyjazd. Kierunek ponownie azjatycki.  Niestety tym razem jadę bez Asi, więc skład podstawowy okrojony w połowie. Na zastępstwo jedzie Ł. Jest to poniekąd nasz wyjazd na pocieszenie z okazji obchodzonych niedawno okrągłych urodzin. Zobaczymy jak sobie da radę :). 

Tradycyjnie, żeby nie było za łatwo, w celu dotarcia do punktu docelowego będzie trzeba się nieco poprzemieszczać i pokoczować. Wyruszyliśmy wczoraj, tj. 6.02. o 8.00 z Wrocławia Polskim Busem. Do stolycy oczywiście. Dla zabicia czasu pojechaliśmy metrem do złotych tarasów na kawę w Bali Coffee - żeby już było w tonie podróżniczym. Następnie pociągiem SKM przemieściliśmy się na lotnisko Chopina. Tym razem lot pod patronatem Aeroflotu, co jest lekko niepokojące. Ale zgodnie z mottem raz kozie śmierć - bilety kupione, więc lecimy. Na lotnisku tym razem nie daliśmy się zrobić w bambuko złodziejom od foliowania bagażu. Zgodnie z wnioskami wyciągniętymi z naszej ostatniej z Asią podróży, zakupiłyśmy worki na plecaki i folie są już zupełnie zbędne. Więc Asi worek leci z nami.

Po nadaniu bagażu udaliśmy się do loungu bolero żeby skorzystać z gratisowych zakąsek i napojów wyskokowych. Ł. skutecznie nadwątlił zapas grant'sa. Chyba dla innych podróżnych nic już nie zostało...

Wylot mieliśmy o 19.50. Lekko się opóźnił, bo czymś polewali skrzydło. Nie wiem czym i dlaczego i wiedzieć nie chcę. Do mateczki Rassiji lecieliśmy ok. 2 godzin. Mimo szczerych obaw co do Aeroflotu w sumie nie ma się do czego przeczepić. Dawali czaju, kanapki, soczek itd. Ciepło w samolocie a nie to co w emiratach, w których z Asią zamarzałyśmy lecąc do Indonezji. 

Dolecieliśmy do Moskwy koło 22.00 czasu polskiego, czyli koło północy czasu moskiewskiego. I rozpoczęliśmy koczowanie, które trwa do teraz. I jeszcze trochę potrwa. Musimy tu spędzić prawie całą dobę, może to nie to co Tom Hanks w Terminalu, ale i tak się nieco dłuży. 

Po przylocie poszliśmy na transfer na terminal F. Rozpoczęliśmy poszukiwania miejscówki na rozbicie obozowiska. Po długiej wędrówce między wielkimi świecącymi wystawami armanich, chaneli i innych takich w końcu upatrzyliśmy odpowiednie stanowisko na legowisko. Czyli rząd krzeseł bez oparć na łokcie. A takich tu jak na lekarstwo. 90% z oparciami na łokcie a na takich nie da się spać. 

Da się spać:

Nie da się spać:

Noc pełna zakłóceń. Krzesła, mimo że teoretycznie przyzwoite, to w rzeczywistości strasznie niewygodne. Do tego mnóstwo przerywników snu - np. ruski patrol lotniskowy. Ledwo pozasypialiśmy to panowie w mundurach nas pobudzili. Już się bałam, że nas zrugają za wypicie po małym piwku wykradzionym z loungu, ale oni tylko chcieli zobaczyć nasze karty pokładowe. Obejrzeli i rzucili have a nice trip. Trzeba więc było proces zasypiania uruchomić od nowa. Po jakimś czasie zaczęli się schodzić chinole - charczący, chrząkający, wrzeszczący. Okazało się, że zakoczowaliśmy koło gatu, którym rano miał być wylot do Szanghaju. No trudno. Z takimi przerywnikami dotrwaliśmy do rana. 

Teraz jest koło 12.00. Zjedliśmy po kanapce z domu, wymieniliśmy trochę eurasów po złodziejskim kursie na ruble i zakupiliśmy kawę z automatu. Rozważamy też zakup wielkiej matrioszki z Putinem, ale chyba sobie jednak odpuścimy. 

Wylot mamy o 21.50, czyli trochę tu jeszcze pognijemy. Nadszedł tez czas na lekturę. No i właśnie. Jak zostało nadmienione w sekcji podróżowa check-lista, jednym z niezbędników w podróży jest książka. Chociaż mam przy łóżku chyba z 5 rozpoczętych, to jednak przy wyborze lektury na tę podróż wątpliwości nie miałam. Dostałam niedawno od Taty książkę jego przyjaciela i w pewnym sensie podróżniczego mentora - Leszka Sawickiego. Nie mogę się doczekać rozpoczęcia czytania, bo wiem, że dla mnie w jakimś sensie będzie to podróż w czasie. Zapewne u każdego uwielbienie podróżowania rodzi się z innych powodów. U mnie z całą pewnością zostało przekazane w genach. I do tego wzmocnione znacząco w okresie dzieciństwa. Pamiętam bardzo dobrze jak po powrocie z wypraw rodzice wyświetlali slajdy na starym rzutniku. I te pokazy slajdów są jednym z moich najsilniejszych wspomnień z lat dziecinnych. A że chyba dla większości dzieciństwo to najszczęśliwszy okres w życiu, to bardzo chętnie wraz z lekturą tej książki tam pośrednio powrócę. Oczywiście ich podróże i nasze to przepaść. Właściwie to oni jeździli na wyprawy, my co najwyżej na wycieczki. Ale tym chętniej o tym poczytam. Już jedną taką książkę mam - Marii Sawickiej (zbieżność nazwisk zupełnie nieprzypadkowa) "Zapach monsunu". Naprawdę niesamowitym doświadczeniem jest czytać o swoich rodzicach z lat młodości. Podsumowując zatem te wynurzenia należy stwierdzić, że nie można chyba się dziwić, że od zawsze chciałam pojechać w te miejsca oglądane na pożółkłym lekko ekranie i zasłyszane z rodzicowych opowieści.  Kilka z nich już udało się odwiedzić, ale lista do nadrobienia jest jeszcze bardzo długa. 

PS Pozdrawiamy Asię.

Wish you were here 😉